Çocukluğumu arıyorum
Ömrümün huzur bahçelerinde
Yani arka sokaklarında gençliğimin
Hıçkıra hıçkıra ağlıyorum
daracık caddelerinde dolaşırken bu izbe kentin
küllenen her deste ahımı serpiyorum her yana
Kimsesizliğime bırakıyorum yarınımı
Anılarım yıllara emanet
Kimine dargın,
kimine ölürcesine bağlı çocuk yüreğim
Şimşekler çakarken yorganin altına sakladığım
başım geliyor gözlerimin önüne,
Çamurlara bulanmış elim yüzüm dönerdim eve
Kimse görmesin diye gizlice açardım kapıları
Kapıların arkasında hep masumdum kendimce
Sadece uçup giden çocukluğumu arıyorum yıllar sonra
Taşlı topraklı yollarda büyütmek istiyorum her bir düşü hiç bir şeyi ayırt etmeden , alay etmeden
Gözlerimin içindeki çocuk ruhu arıyorum
Annem el uzatır belki diye umudum
Şimdi hepsi geride kalmış
Kendi içimde bir ürkek ifade o msumluğum
Adım adım deil koşarak eve girmeyi anımsıyorum
Anne diye zıplayarak sevinmeyi,
Heyecan içinde okula gitmeyi,
Arkadaşlarımla sınıfta yaramazlık yapmayi
meğerse ne çok sevmişim ben
Ben çocukluğumun güzelliğini eli yüzü kan ter içinde
Gitti gidecek demeden yaşamayı özlemekteyim anladım ki
Şairin yazdığı iki mısrada anlattığı
Karmakarışık olayı kolayca çözmeyi
derinine inmeden, çocukça çözümler bulabilmeyi
Velhasıl çocukmuşum gibi yaşayabilmeyi özlüyorum.
Nur Damar
16/6/2016. 18:25