Evet GÜL AYŞE;

Bir sevda masalıdır bu;
Sonu nedir diye sorgulamadın
İsyankar olmadan kadere.

Sadakatle ve vefakarlıkla
Aşka leke getirmeyi arsızlık
Geriye dönmeyi kalleşlik bilerek
Yollarda takılıp durmayı da
Vefasızlık sayarak
Ah edip inlemeden ve de durmadan
İleriye başların dönük, alınların ak ve
Kalplerimizin kıpkırmızı haline meşk olup
Hayran hayran gözlerde dalıp, o engin mavi ufuklara
Bir edebiyyet halinde yürümekti
Bu masalın konusu.

Korkaklık mı dediniz
Onu da nereden çıkardınız?
Şimdi yanaklardan süzülen bir damla gözyaşını
Sanki yaraya tuz basar gibi yol verip yanaklara
Kör kuyulara akıttınız.

O GÜL AYŞE;
öyle bir isme layık, öyle sevdaya esir olmuş
Güneşin sıcaklığını bile eriten bal renkli sözlerin
Sahibi ve efendisidir o.
Yalnızlığa dermandır sükutun sessiz çığlığının sahibi
Belki bir kilime desen olmuş
Etmez kimseye duhul.

Çöl arslanıdır sanki lakabı
Gözünün görebildiğince ufka dönüktür gözleri
Mahur bakışlarıyla eritir bütün canları
Kahveye renk verir gözbebekleri
Yürekleri dağlayan sesi
İnletir bütün gök ehli melekleri.

Harbidir onda sözler,
Fıtratı sağlam maya ile mayalanmış
KARTAL gibidir sine’si,
Sertliği bile merhamet kokar ama
İnmek gerek onun kalp hücrelerinin bulunduğu diyara.
Bir Leyla’dır bazen, kimi zaman da Mecnun
Zarafetinden aydınlatır alemi
Türkülere konu olur bazen
Dillerde saklı, sanki bir sırlı maden.

Sözü aşktır onun,
Dilden dökülen şeker şerbet nağmeleri
Bir tavuskuşu ihtişamı yaşatır
Eritir katılaşmış yürekleri.

Af makamındayım ama yağmurun akışı hangi yöne
İstifade etmem gerek ey Yar!
Bana bir kopya versene.

Ey GÜL AYŞE;

Dudakların mühürlü müdür ki neden susarsın
Bir garip edasıyla, ciğerleri de dağlarsın
Seni anlatmak mıdır bunca kelam
Haddim midir seni yazmak
Hayat ki, sende bulur hayat
Ne olur beni de GÜL AYŞEM
Affın ile rahatlat.


Murat AYDIN