Yorgun ve kadim
dönüyor dünya
Sana sağır
Bana kör bir gölge

Yalnızım bazen,yorgunum genellikle.
Bazen bir şarkının omzunda ağlıyorum,
bir kitabın omzunda bazen de…
Kimse olmadığından değil etrafta,
hüznü bulaştırmaya kıyamadığım için sevdiklerime belki de;
insan kalabalıklar içinde de dönebiliyor içine.

Dün kapıyı çekip çıktım nedensiz,
yerli yersiz içimi kaplayan hüzün izinsiz geldi yine,
aldım onu da yanıma kabalık olmasın diye.
İkindi güneşi vuruyordu yüzüme,
ve saçlarımda rüzgar
yaprakları önüne katmış hışırdatıyor,
nefesimden başka tek ses bu,
izliyorum öylece.
İnsan en çok
kendiyle karşılaşmaktan korktuğu için
kaçıyor yalnızlıktan diyorum.
Hüzün,kayıtsızlığıma şaşırıyor,
çekip gidiyor ben yüzleşince.
Aslında acıtmıyor artık yalnızlık,
hüznü takamıyor peşine.
Ama yorgunluk benimle yine de,yorgunum sadece…
Sahile indim sonra…
Seslendim denizin lacivert enginliğine.
Sesim karıştı dalga seslerine.
Dedim ki;ey deniz ,
anlam yüklediğim ne varsa
benim gibi yalnız onlar da.
Aynı hayatı paylaşsan bile,
aynı rüyayı göremezsin birlikte,
herkes kendi aleminin seyrinde…
Geçici bir yolculuğun,geçici yolcularıyız sonuçta…
Varlığı hayatı yaşamaya değer kılsa da
Hayat onlar olmadan da eksikti,onlarla da ...