Öyle hüzünlüydüm ki, günün son durağıyla,
Yaklaştıkça yanına, battı akşam güneşi,
Kızıllığa büründü buluttan duvağıyla,
Sanki derin uykuya, yattı akşam güneşi.



Peşinden koşsam bile kulak vermez sözüme,
Sığınacak limandı, hal kalmamış özüme,
Derdimi dinle dedim, hiç bakmadı yüzüme,
Derinlere hüsranı, kattı akşam güneşi.



Demlenmiş duygularım, o an öksüz kalmıştı,
Gözlerim arkasından hayaline dalmıştı,
İççekişlerim ile, beni benden almıştı,
Kalbe ağır darbeyle, çattı akşam güneşi.



Nasıl da dertleşirdik tepenin yamacında,
Hiç sorunum kalmazdı, hüznümün amacında,
Odaklanıp dururdum, etrafın açısında,
İletişim kurduğum, hattı akşam güneşi.



Yapayalnız kaldıkça, giderdim hep yanına,
Vakti çabuk dolardı, alışırken şanına,
Gözlerim kamaşırdı, rengarenkken anına,
Karanlığa gömülüp, aktı akşam güneşi.




Nesrin Önem
06 06 2016