Seni kızıl çölünün gündüzlerin de
Kutupların hainlikle buluşan şimaran
Gecelerinde arıyorum eski mum bitmiş yazık
Bin yetimin teni yanık sen hala orada mısın
Rüzgar mı yönünü şaşırmış güneş mi doğmayı
Unutmuş gölgeler serinletmiyor güneş neden
Isıtmıyor artık toprak kokusunu yitirmiş
Ağaçlar ağlıyor sanki



Alışık değilim ilk bakışta yok olmaya
Güller neden dönmüyor gerçek tenine
Binlerce kez hıçkırık alıyor avazım çıktığı
Kadar bağırıyorum sokak ortasında uykuya
Teslim evlatlarım uyanıyor feryadını
Bilmekteyim yokluğunu küçük hisselerle
Süslemekteyim



Ellerimi kaldırıp semaya yalvarıyorum
Burası istanbul mu her önüme gelene
Soruyorum yedi tepede misin yoksa yedi
Bölgede mi yedi iklimi mi yoksa yedi kıtada da
Mısın hiçbir şey bilmiyorum bildiğim o dur ki
Allah kahretsin söylemeliyim seni sevdiğimi
Biliyorum seni ölürcesine sevdiğimi biliyorum
İşte bunu bildiğim için yıllardır can çekiyorum



İbrahim KANDAMAR

12.08.2006