İlk’ leri, hep ben yaşadım..
sayende...!
Yazılamamış, ama gönül yalnızlığın kader olduğu o şiirleri ben yazdım,
okunmamış kitapları okudum, ezberledim.
çizilememiş mutluluk resimlerini çizdim,
beyaz dizi romanlarının kahramanı hep ben oldum.
bilinmeyen hikayeler yarattım, esas kadın sen oldun.
Hiç kimsenin içmediği şarabı seninle, senin resminle karşılıklı yudumladım..
Yaşanmamış anıları,
hiç görülmemiş rüyaları,
çekilmemiş fotoğrafları,
yönetilmemiş filmleri,
keşfedilmemiş nehirleri,
oynanmamış piyesleri,
ve hiç el değmemiş bir aşkı yaşadım...

Basiretsiz duygularımın varlığını öğrendim senden..
yıldızların adını,
renklerin anlamını,
melodilerin dansını,
kelimeleri seviştirmeyi,
aşk dürtüsünü,
ol’ mayı,
hatta kurumuş bir yaprağı yeşertmeyi öğrendim senden....
Denemeyi,
kaçmamayı,
istemeyi,
almayı,
bırakmayı,
vermeyi,
pişman olmamayı,
Umursamamayı,
ve özlemeyi de öğrendim senden...

Utangaç duygularımdan bihaberdim..
yüreğimdeki saflığı,
kendimle hesaplaşmalarımı,
kızgınlıklarımı ve olgunluklarımı da serdin önüme....
Yalnız kötülüklerle değil,
bendeki yalnızlığımla da savaşmayı öğrettin sen bana...
Hatta; eyvallah’ı, ve peki’ leri de ekledin lügatıma..

Dahası en ağır olanını öğrettin sen bana,
gitmeyi...,
çekip gitmeyi öğrendim.. sayende