Aslında iyi olan birşey yok ; kandırma(yın)(yalım) kendimizi
kaç asır geçtiğinden bana ne ! kim hatırlar ki? seni beni bizi
boş bir hikaye bu sadece, kelime oyunu ve kalabalığı
buruşturup buruşturup bir kenara atılan gözyaşları gibi
işte sadece bu anlatmak istediğim
ne kadar ağlatıyor hayat seni

o kadar yaşanmışlık karşısında ne satın alınabilir
kime hangi acıyı enpoze edebilirsin bir düşün
koca mayınlı bir boşluk bu dünya , haydi yürü
geride ne kalır ? koca bir bilinmezlik sadece
ister sevinç de, ister hüzün, ister mutluluk
kocaman dipsiz bir rüya bu sadece
ister kabul et ister isyan

her akşam bıkmadan usanmadan sorguladığım
bu anlamsızlıklara pembe senaryolar yazdıran
bu tarif edemediğim düşüncelerime
çocuksu yalnızlıklar saklayan
ve her oyunda körebe bir sevincin ortasında kaldığım
her uyandığımda hatırlayamadığım o rüya
büyük bir çaresizliğin girdabına tutulmuş bu susku

sanki bir ses, bir haber bekliyor
tamam şimdi demesi gibi birşey TaNrı’nın
duyuyorum aslında, belkide söyleyemiyorum

şimdi açtım kollarımı
şimdi duyuyorum
bu sonsuzluk
alın götürün beni .......