uygun olmayan gözlük değildin
seni net görürdüm
bir kızın arkasından koşarken
daha sinema filminin hüznü bırakmamışken
gözlerinde bir damla gözyaşı dururken
unuturdun o bir damlanın
ben olduğunu
yakalamaya çalışırdın
o çiçeğine konmayacak kelebeği


bir ocak başında otururduk oysa
annelerimizin önümüze koyduğu yağlı bazlamada
aynıydı gülümseme izlerimiz
Oyunumuz, oturuşumuz
aynı sokağın tozunu yutardık
aynı yaşlının öksürüğünü, baston sesini duyar
aynı okula giderdik
aynıydı kapıyı açıp içeri girişimiz


ardıma bakmadan geçip gittiğim biri değildin
özlemin sarardı hangi kentte olursan ol
kocaman gülüşünü özlerdim
içinde nice hüznün biriktiğini bildiğim
hep içinden çıkmaya çalıştığın
sorunlar içinde çağıldayan su
güller içinde gül kokusuna hasret
oysa kanatların vardı insana uçan
bilmem nerde bıraktın
içimizi dolduran sevinci
sevda umudu vardı
her adımının


seni iyi tanıyorum
bir yere sığmazdı bakışın
adımın kalmazdı durduğu yerde
kanadını kim kırdı bilmiyorum
artık uçtuğunu gören olmuyor


21. 05. 2016 / Nazik Gülünay