Bir çift ayakkabıydık
Biri sağ biri sol.
Hep aynı yolda gidip gelen
Aynı apartman önünde
Aynı eşiği geçen
Bir çift ayakkabıydık.

Birimiz aşağı mahalleye gider
Ama ayağı hiç yere değmezdi.
Bir çift ayakkabı ama
Biz hiç eskimezdik.
Ne taşa, toza değer
Ne çamur, ne su
Varsıl bir çift ayakkabıydı o.
Her zaman kapıda
Kendisini bekleyen
Çekingen korkak
Başı önde beklerdi
Hizmet için bir başka
Bir çift ayakkabı.

İşte bu iki çift ayrı evlere giderler
Eski ve yorgun boyası dökük çift
Basar zile ve kapıdan
Gülen bir çift terlik çıkar ki
Ayakkabının tüm bağları çözülür birden.

Diğer ayakkabı
Kale gibi bir girişten
Gestapo kılıklı soğuk
Sırtında güvenlik yazılı
Küçük kulübeden geçer.
Durmadan
Duraksamadan
Büyük bir gökdelenin en tepesine çıkar.
Kapıda hizmetçi
Islak elleriyle karşılar
Parlak ayakkabı buz gibi eve
Mermere vurarak kendini
Sert bir adımla girer.

İlk çiftimiz serilmiştir sıcak evin
Kapısının yanına
Şenşakrak kahkahalar duyulur.
Lüks kaldırımlar ayakkabısı
Koskoca dolapta soğuk, yalnız
Kendinden habersiz,
Derin bir ah çeker ki:
Taşıdığı insana, hem kendine acır
Aslı astarı bir çift ayakkabıdır.

(Kasım 2010 İstanbul)