Saatlerin hüznü vurduğu zamanda
Gece gözlü kadın köşesine çekilmiş
Yağmur ertesi yalnızlık çökmüştü yüreğine
Geceler çekilmez
İşkence olmuştu yalnızlığına!
Sabahı bekleyemedi.
Konuşmalıydı, içini dökmeliydi
Boşuna mı söz verip,
“iyi günde kötü günde” diyerek yemin etmişlerdi.
Oturdu baba yadigârı sedirin pencere kenarına
Bir şeyler yazmaya başladı
Gözlerinde gülümseme yüzünde tebessüm vardı…

Hayal ediyordu gece gözlü kadın
Yazdığı adam, sanki uzaklarda değil
Oturduğu sedirde yanı başındaydı
Belli ki kadının sıkıntısı vardı
İçini döküyordu.
Heyecanlı heyecanlı bir şeyler yazarken
Zaman zaman da başı sol tarafa doğru düştükçe
Gece gözlü kadın içten içe gülümsüyordu
Belli ki adamı yanı başında hissetmiş
Başını omzuna koyuyordu
Bazen de sanki adam konuşmasını kesiyormuş gibi
“Sus konuşma” der gibi ellerine vuruyordu…

Gece gözlü kadının
Yalnızca harflerdi dokunduğu
Suratı asıldı birdenbire, mimikleri değişti
Yazamıyordu.
Üşümeye başlamıştı elleri
Ellerini ovuştururken düşünmeye başladı
Boynunu büktü
Günebakan çiçeği gibi
Her gün batımı gitmek istese de sevdiğinin ardından
Gidemezdi, adam başkasına aitti
Uçurum rüzgârlarına savurdu kendini üzgündü…

Mutluluğu hep yarım mı kalmıştı gece gözlü kadının
Ne zaman ellerini uzatsa
Havada kalmış, tutan olmamıştı.
Sevdiği adama kendini en yakın hissettiği
Bu sefer tamam, tamam diyerek
Geçmişi silip arkaya attığı an
Geçmiş duvar gibi önüne geriliyor
Geçit vermiyordu yarınlara…

Gece gözlü kadın
Her seferinde kendine söz veriyordu
Bir daha dönüp arkasına bakmayacağına
Onu, o adamı unutacağına
Ama özlemlerine çare bulamıyordu
Alışkanlık mı olmuştu
Yoksa bir saplantı mıydı?
Özlüyordu işte…

Mustafa KARAAHMETOĞLU
07.05.2016