Yedi renk açtım bu sabah
saklayıp dikenlerimi günün labirentlerine
şöyle uzun bir seyahate şahit tutacağım yolları
sırtımda heybeler
gözümde güneş gözlüğü
kayıp çocuk gibiyim
bulmalarını bekliyorum saklanıp bir köşeye

ıpşıl bir bahar sabahı
sıfırlayıp geride kalanları
yine kendime saklanıyorum
gölgemin bir kenarı yırtık ışık sızıyor içime
renklerim pirizmadan geçip
neşeleniyor evlerin camlarında

henüz kabuk bağlamamış yaraların üstüne
kıpkızıl bir korda dağlıyorum kılıcın ucunu
ardımda şehirler dağlar ovalar
kayba kaydoluyorum hudut kapısında

çöl sıcağı
güneş tepemde
bulup sınır dışı ediyorlar saklandığım köşemden
ötede tek bir taş tek bir yapı yok
ne de bir ağaç gölgesi

uzayıp gidiyor ısırgan tarlaları
beri yanda güne bakanlar sarı sarı
tarlalar uçsuz bucaksız
ilham olsun diye
içimdeki hüzün heykeli Van Gogh için

dünyevi her şeyden arınmış bir ruhla
yedi kez yemin bozuyorum

duvarda kayıp ilanı
kovboylar atlarını sürmede tırıs

birinin terkisinde buluyorum kayıp kızı
rüya değil
birinci elden yaşıyorum yazılanı

yeni libaslara sarındığımda
ne parfüm kokmalı ne küf
püf
diye söndürüp eriyen mumu
yeniden karacağım parafini
kederleri al bir kurdelayla bağlayıp
saklayacağım çeyiz sandığımda

7/Mayıs/2010/Cuma

Yüksel Nimet Apel