Üfle toprağın suretine nefesini
Üfle son bulsun yeryüzünün yüzsüzlüğü
Ölümün ruhuna üfle
Bitmez bulutların inadı,
Çöllerin yağmura hasretliği..
Mısır ölüyor bak açlıktan,
Yusuf’un kuyusu sesleniyor ken’an diyarından..
Denizin maviliği şaşkın, dalgalar hırçın..
Musa’nın kavmi özgür,
Firavun kendi çukurunda inliyor bozgun...

Hadi üfle
Yıkılsın toprağa tutunan ağaçlar,
Yıkılsın sırla dolu kainat..
Çocukların boynu bükük, çocuklar yetim..
Gece kendi uykusunda,
Kendi hüznünde boğluyor sessiz sessiz ..
Üfle ey Isrâfil..

Üfle nefesini gökyüzüne
Dökülsün yıldızlar bir bir denize
Vakit akşam
Vakit yalnızlık
Yalınayak koşuyor iblisin ayak sesleri
Sokaklar boş, ruhlar çıplak..
İpliği pazara çıkmış yüreksizler kaçıyor
Kıymet ezanı okunsun yeter artık

Üfle ey ölümün sesi
İnsanlığın yüzüne üfle,
Bitsin bu hasretlik..
Yolculuk mahşere...

Emine Yalçın
22.4.2016 / 23 50