[ /iceri

Sürüklüyor bizim her birimizi günler
Bu günden yarına yarından ötelere
Hâlâ ıssız gezindiğimiz çorak bir alem
Kimi yazsın kimi okusun!
Ufaldıkça ufaldı bilgisiz beyinlerimiz...


Dayandı göklere yağmurlu geceler
Yetişmemiz imkansız şu dağların yücelerine
İnsek enginlerden aşağı denizlerine
Yok elimizde menzile varacak çekecek bir kürek!



Ne kadar yabancıyız kendi kendimize
Hüviyetimiz kayıp ebedi yer ile gök arasında kayboduk!
Ne değişti ?
Hiç büyümedi akıl çoçuk kaldı
Hayat koca bir okuldu
Oysa; önümüze açılan bir kitaptı belki de sayfa sayfa anlamadfık!



Ne zaman ki düşmandır sana tembellik yan gelip yatmak
İbret almak gerek
Şu toprağın kaburgasını işleyip duran karıncadan..


Biliyorum akıp gidiyor zaman
Zaman en büyük düşman insanoğluna
Dönüp dönüp bakacağız ardından
Bir bir gönül bahçesinde solan güllerin
Parmağımızı oynatsak atar nabız
Şaşkınım;
Şöyle bir tek gün yok ki bitipte kazandığımız..




Ne bir ışık var önümüzde ne bitmeyen bir gün
Alacakaranlık her şey darmağın
Doğumu kanıksar insan
Ölümü kanıksar
Hiç gelmemiş gibi dünyaya ezeli hüküm giymiş hayatla
Bitmez mi pazarlık!!




Kimi aç susuz uykusuz
Kiminin cebi hangar ayarlı taşlarla
Bedelini öder öder bitmez gariban
Yırtınarak her gün acıların çilelerin içinde!!



Göç etti kuşlar gönlümde başka ülkere
Karanfiller soldu ay karadı sokaklar karanlık!
Sanki; yaprakları tek tek yolunan papatya ülkem!
Seviyor sevmiyor diye!
Üstünde fal tutulan oyun oynanan
Aşk her hücremde bir memleket!
Her hücrem bir memleket!!



Ateş yanmayan bacadan duman tüter mi?



Nurten Ak Aygen
05.05.2016