üşümüş bir halde
usul usul sokuldum ya şefkatle gecene
ben tüm düşlerimi şaşkınlıkla unutmuşum
bir tek saçının o sarı telinde
gönlümün en derininde gerilmiş bir yay gibisin
heceleyerek coşku ile hep tınlıyor sesin
her nefesimde kovalandığım hüzünüm gibisin
yüreğim isyanda hicranımı yokladı da
sensiz sanki bir taş olurum öz benliğimde

hala daha çok sitemliyim bunu bil
yüzümde aksi de var mı ki düştüğüm acıların
ne denli itsem de seni içimden nafile
hücrelerime kazınmış bir kez o ahu gözlerin
sinsice ruhuma girmiş oldun o vefasız kokunla

eminim ki hafızanda silinmiş tüm siluet’im
görülür ki izbe bir karanlık sokağın ortasında
gariban kaldı tüm emeklerim
ne adımı anar ne de maziyi hatırlar belleğin
elenmiş bir un gibi de düştüm
şıp sevdi gönlünün hasut eleğinden

şahika bir konumda el verdiğimde bahtına
sen çiçek çiçek açmıştın bağrımda
itibar kıymet imkanlar konduğu anda kucağına
sen ki istikbalimi karartarak sert mi sert kapadın
hain tenli gönlünün o paslı kapılarını
çölde kavrulan bir bahtsıza dönüverdim şimdiden

gün gelir de sende başını elbet vurursun duvarlara
ilk anlarda ki o güzelim duyguları yeşertecek
o toprağın bir benzeri daha yok ki
hicran bir burgu gibidir delince sende anlarsın
siz hep ördükçe çorapları kısmetsiz başıma
elinize ayağınıza dolaştığını hiç görmez misiniz
oysa ki bin bir pişmanlıklar türüyor
o anlamsız yüreğinizin duygusuzluğunda
beni değil özünüzü yiyişte de bitireceksiniz

sormasan da olur aşkın vuslat zamanını
vaktine geç kalışınla o çoktan öldü
yel kovanım akrebinin arkasında dolanıp dururken
ben saniyeleri saymaktan çok yoruldum

oysa bir cennettir aşkta hep baki kalmak
ayrılığın kor cehennemine kıyasla
sevginin o görkem dolu mutluluğu varken
sen nefretin kin dolu yolunu seçtin
ne diyeyim sonu meçhul yolculuğun hayırlı olsun

umudu tozlu raflara hapsettin ya
sana örümcek ağları eşlik edecek bundan sonra
ne diyebilirim ki seçimine
ömür boyu mutsuzluğuna benden selam söyle…


(05.05.2016) AZAP…