Sen yoksun,
Mevsimler şaşkın,
Bir, kar yağıyor içime, bir yağmur
Bir kar ki lapa lapa,
Bir yağmur ki oluk oluk
Çık gel neredeysen
Bitsin artık bu hüzünlü yolculuk.

Sen yoksun,
Beni un ufak ediyor hasretin, bir değirmen taşında,
Mengenede büküyor umudumu, demiri büker gibi
Ruhumu bir kurşun gibi deliyor
Ruhum kalbur misali delik deşik
Yüzümden, başka yüzlere göç ediyor tebessüm
Bir mülteci çaresizliğiyle
Mutluluk, yedi düvel yabancım
Ne yapsam olmuyor,
Dinmiyor sancım

Sen yoksun,
Kalabalığı çalınıyor bu şehrin,
Bir ayak izine,
Bir gölgeye hasret kalıyor yollar,
Bu sokaklar, bu kaldırım taşları
Her yer sessiz
Her yer sensiz
Bir ben kadar kimsesiz

Hani, gün geceye koşuyor ya,
Yârine koşar gibi, en tutkulu biçimde
Görsen, nasıl yaralanıyor kalbim
Nasıl bir deprem oluyor içimde, bilsen
Yüzün, gözlerime çarpıyor ansızın
Sonra kayıp gidiyor, hiç gelmemişçesine
Ben ardından öylece bakıyorum
Gözlerim, bir boşluğa dalıyor
Gözlerim yüzünde esir kalıyor
Ve sonra mevsim hazana dönüyor apansız
Yapraklar dallarına darılıyor
Savrulup birer birer, toprağın buz koynuna seriliyor
Ürperiyorum,
Korkuyorum,
Ben de, bir yaprağım gülüşüne tutunan
Gülüşün dalım,
Gülüşün diyorum, gülüşün,
Gülüşün olmasa, nereye tutunurum bir düşün.

Sen Yoksun,
Aklım kayıplara karışıyor,
Dilimde sürülmüş, susturulmuş bir şiir,
Sazına küstürülmüş idama mahkûm bir türkü
Ve kangren bir nihavent nakarat
Bir uçurumun ağzını öpüyorum
Ahvalim gökyüzünü tepeden tırnağa hüzne boyuyor
Bakışım intihar edercesine uçurumdan atlıyor
Düşüm sensizliğin pençesinde yara bere içinde
Neredesin?
Bir ses ver,
Gel hatta,
Gözlerime bat mıh gibi, hiç çıkma
Yüreğimi yar,
Benim ol
Benim kal yâr...

Anla ki, sen yoksun dinmiyor sızım,
Ve anla ki,
Sen yoksun,
Vatansızım.

S.U.

Serkan Uçar

04.05.2016