Konar göçer
Sarâlı ağrılar toynaklıyor
Tırnaklıyor
Her mevsim sonrası
Kersekleşen sinemi

Dilimle zımparalayıp raspalıyorum
Muhcir lisânıma değen her kelimeyi

İki yakası biraraya gelmemiş
Düğmeleri kırık
İlikleri yırtık libâslı Hazanlardan kalma
Sarı hüzünler sarınıyor boynuma

Şubat’ı ıslatan
Mayıs’ı ısıtan gözlerinin akaklarında
Yıkanıyor bedenim boylu boyunca

Tenimin vahalarına hayat bahşeden her katre
Gûslüdür Sevgili
P’aklanması
Temize çıkmasıdır
Tüm günahkâr kirli çığırtkanlıkarımın

Aklımın sulak batak avlağına
Tasmasını kırmış zelzeleleri salan
Her yetim betimlemen
Bir şefâât berâtı

Nisan’dan yağmurlarını süpüren kirpiklerinden öpüyorum
Acılarım sayısınca
Ağrılarım sızısınca





Hangi apışık mevsimin ağlaklığından k’alma
Koyaklarındaki gizilkondu bulut tortusu

Kaç çigan bahar eritti
Eritebildi buzullarını Ağrı’nın sarplığını

Bu denli karışmışken
Parmak izine dudak izim
Neden bu kadar mecâlsiz
Yorgun
Yılgın
Bu kadar yabancı b’akıyor
Yüzümün devrik cümleli dibâcesine
Kitâbesi alnının





Bavulunda rutubet kokulu
Eprimiş
Mütefâil bâbında bir sevda

Kırağı çökmüş omuzlarında
Yılgın yorgun bezgin sergüzeşt-i emân

Cinaslı mısralarda devinen
Kekeme kelâmlara asardı
Gözünde paslanan hatırâtını

Ve

Tunç bir kafiyenin kovuğunda
Örsle d’öve d’öve yola getirdi
Zâyi ilânlarından düşmeyen kafa kâğıdını

Alnının orta yeri devâsâ şirpençe

Ense kökünü kırbaçlayan saçlarında
Zifirî sârî tâun kokusu

Kanını kesen damarlarında
Boğum boğum son nefes

Şimdi
Ya
Sen
Kes artık baş(lığ)ını
Bu kangren şiirin
Ya
Ben
Şir û şerbet bilip
İçeceğim
Zakkumun dibeğini







Müsait bir yere çeker misiniz
Dedi şiiri
Gidecek var