..........................................................................."Ölmek değildir ömrümüzün en fecî işi,
............................................................................Müşkül budur ki ölmeden evvel ölür kişi."
....................................................................................................................Yahya Kemal



sen damdan düşen kedi ben de köpek hevesi
görülmüş şey değil kedinin köpeğe sadakati
ve üstünden tren geçen rayların sesi
yan yana ayrı çıkar acı nefesi



içerinde kedi mırıltısı
dışarı da acı yağmurun sesi
onlardı senin içinden gelmesi
aşkın sokak köpeği gibi ölmesi



şiirin de bu ucu açık cümleler
yüreğim de deprem korkusu
kaçmalısın çökmeden
beton sözlerden
kapı açık
hadi çık



geçtim hep dereden tepeden
geçtim çamdan kavaktan
kızılağaç dibinden
yerin dibine
çivisi pas
gizli yas



bu sevdanın "ah"ı var her nefeste
tükeniyor yürek aheste aheste
yaşamak "mış" yalan heveste
köpekleşir sadakati kafeste



ah ne yazık
bu kadar mı açsın eey Fer/iştahı havalı
bu kadar mı acınası bu kadar mı zavallı
sürün/de ki son koyunum sen çal kavalı



aldığın vebal
hiç mi ağır gelmez omuzlarına
hiç mi rahatsız olmazsın gece
............benimle başın yastığa gelince



aşktan bu kadar mı acizsin gerçekten
gerçekten bu kadar mı muhtaçsın
bu kadar mı ayağa düştün
bu kadar mı yalansın



ve ölüm kapını çalınca
evvelin ahirini karınca
yüreğin acıları sarınca
sözü mezarına varınca



hiç bitmeyecek mi ömrün yolunca
hiç hesap vermeyecek misin gerçekten arşa çıkınca
iyilik yapan insana nankörlük yapacak kadar mı ufaksın


...


ama ne desem boş
sen hayatını karalara bağlamışsın
arkadan kuyu kazmak üzerine planlamışsın
Feriştah bu yüreğin "ah"ı ile yaşayamazsın..

yaşayamam... hadi bana ısmarla be/la.. ilahe illallah...