3
Yorum
3
Beğeni
5,0
Puan
1390
Okunma
insan, küçük bir varlık.
usanmadan,
zahmet ediniyor kendine yaşamı.
bilmez ki,
abartıyor pekçok şeyi.
oysa,
kabarık ifadeleri
ya hayır’ı anlatıyor
ya da evet’i..
doluyor,
dolduruyor insan.
kendi sesinde boğuluyor insan..
kavgası içinde başlıyor onun;
alabora olmasın,
geçsin kan göllerinden,
varsın diye,
nefesi.
yularından asılmış gibi gövdesi,
daima geleceğe bakıyor.
hangi sebeptendir ki,
bu yüreğimizin
öne
öne
meyli?
şu merceklerimizi
arka kafamıza koysalar
koşmaz durur mu ayaklar?
ben,
bilmem.
düşünürüm.
ve derim ki,
terkisine önyüzümüzden oturmayalım gündüzün,
hem yol alalım
hem uzanıp yıldızları sayalım;
koşmadan,
tozmadan,
tozutmadan..
5.0
100% (3)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz