Fani bir ömrün hikayesi şiir. Yaşlılık döneminin yalnızlığının, insanın çaresizliğinin manzum bir ifadesi şiirden mülhem: Eski bir yapı misal yana tarafa kaykılmış
Dik durmaya çalışan metruk bir nesneyim ben
Her akşam efkarlanmış sükutu vatan kılmış
Ne desem yavan kalır bilmiyorum neyim ben. deyiverdim. Tebrik ediyorum.

Ruhun, şeklini bulduğu nesne köhne bir ev teşbihinde şiir ana temini bulmuş.Yaşamdan, mücadelen yılgın, bezgin bir duyumsatış hissediliyordu her bir dizede desem de.... Ruh ... nesneden üstündür sayın şairim.


Çoook üstün. Bir hissediştir. İnanın onun yıkıcıları ancak onu yıkılmaya müsait bir ev gibi gördüğümüzde kendimizden başkası olamaz.Kendimizi kendimizin elinden de böylesi bir durumda kimse kurtaramaz biliriz. Ucu iki yana açık keskin bir şey bu. Bir o kadar da kurtuluşumuz, esenliğimiz de kendi elimizde...


Tercihimize ve mücadele gücümüze, irademizi korumamıza kalmış her şey... Kalbimiz ve aklımızla onu yepyeni kolonlarla desteklemek, zemin etüdünü yapmak o kadar zor değil... zira bir nesnede şekillendirip , ad koyabiliyorsak kendimize bambaşka bir güzelliğin mesela sonsuz cennetin ya da mutluluğun vatan toprağını da kalbimiz kılabiliriz. Kararlarımız kılabiliriz değil mi...

Hem tekniği, hem etkili benzetimleriyle, okurunu etkileyen duygu sağanağıyla şiir okuttuğunuz için teşekkür ederim.

Yıkım ekibini sonsuza yollayalım hadi :))

Umut dolu, esenlikli günler dileğiyle. Saygıyla.

merhabalar değerli hocam çok güzel bir şiir okudum değerli kalemden inanın ayakta alkışladım o kocaman yüreğinizi.
terk edip geldiğin köyümdeki baba yurdumdaki kalan aynı bu ev gibi yıkık ve dökütü,en son gittiğimde bahçesinde adam boyu büyüyen salkım saçak otlar ve kendiliğinden çıkan ağaçlar çeşit çeşit meyve fidanları bakıp kaldım öylece
dolu dolu oldu gözlerim.hatıralarda kaldı oralar sayfamda ekli olan özledim köyüm başlıklı şiirimde dile getirmiştim o gidişimde köyümü ve de orada bulunan evimi. yürek sesiniz var olsun hocam sonsuz selam ve saygılarımla..