Ey benim Kayıp Gülüm;

Her bir bayramın arefesinde nice güllerle örtülü bağıstanımda
Kokunun o enfes ikliminden yoksuk yaşadım hep
Uzaktan seyre dalanlar, deli diyorlardı
Kayıp Gülün kokusuna meftun bir aşık diye
Lakap takarak, sokak sokak geziyorlardı.

Sana tutkun olan bu gönül bahçemi, hased edip çekiştiriyorlar
Orada, üzerinde şakıyan o tatlı bülbül sesini
Açıktan açığa işitseler bile
Bayramın neşesinin kendilerine saklayıp
Bir çığırtkanlık yaparak
Bülbül bize ait, sen de kimsin
Sana ne olur var git işine derken
Sana olan aşkımı benden çalmaya cüret ederken
Kendimi siper ediyordum kurbanlık bir koç gibi
Ve kurban olup taşa koyarken başımı, taş ihtizaza geldi.

Sana olan her bir bakışım ve temaşam
Binim için yakutvariydi ama
“Süresiz bir Süre”
Sözünü işitmiştim senden
Aklım takılı kalıyor, bakıyordum yoluna yıldızların tepesinden.
Çıkıp o ışıltılarıyla kalpleri eriten yıldızlara
Ben de bir süre ölüyorum Kayıp Gülüm diyecektim ama
Diyemedim….
Durma noktasına geldi, titredi,
Vicdanım ve kalbim.

Ey benim Kayıp Gülüm;
Sen böyle basit sözlerle anlatılmazsın bilirim
Sertlik yakışmazdı sana ama
Ne yapayım
Öyle düştü bu bayram da talihime, şansıma.

Şu cihan böyle bir Kayıp Gül destanı görmüşmüydü acaba
Öyle şimşekler ve gök gürültüsü olmuşmuydu paslı sinelerde
Aşka muhtaç cümle gönüllerde.
Sükutun sessiz çığlıklarını getiriyor şimdi Ney’ e üfeleyn
Bir garip neyzen.
RAd meleği, o en aziz rüzgarları sürüyor ve de üflüyor
Göz kırpıyor bulutların arasından renksiz gözleriyle
Kayıp Gülün o en temiz aşk denizinin üzerine.

Derdest oldu şimdi bizi çekemeyenler
Kurban etmeye teşebbüs eden Nemrud ruhlu
Şahsiyetler.

Gözlerdeki perde yeniden aralandı Kayıp Gülüm,
Hayretler içinde geçmişin aşkları öyler bir terennüm etti ki
Kader bir kez daha lehimize tecelli ederek
Edilen tüm samimi dualarımızın hürmetine belki de
Sanki tüm akılları başından aldı.
Öyle bir hal, öyle bir endam, öyle bir Kayıp Gül aşkı
Bugüne kadar ne yaşanmıştı
Ne de
Yaşanacaktı.

Gül, şen/gül olmuştu artık,
Şahidimizdi inceden inceye hem de
Sanki Padişahın fermanını eline alıp okuyordu
Alemde ne kadar yaratılan cisim varsa hepsine
Arz ediliyordu Hakk’a bu aşkımız
En masum hallerimizle, en edepkar vaziyetimizle
Huzura çıkacaktık belki bu alemde
Belki de baki olunan cennette.

Kimbilir ötelerin aşıkları şöyle sesleneceklerdi
Bu hali milir misin sen, sen neredesin ben kimim
Nerdesin
Ve
Ne zaman geleceksin….

Tek kişiye bir çağrı olarak görünse de bu
Bir bir ruh olup bir düşünce haline vasıl olunmuştu.

Ey benim Kayıp Gülüm;

Bu gönül şehrim, bu gönül bahçem şimdi suskun ve yalnız
Kimsenin bilmediği meçhul mekan namıyla şirin bir gönül mahremi caddesinde
Belki nikah sözünün verildiği değişik mabedlerde
Tenlerin zaman zaman değdiği
O ılık nefeslerin bile şifa niyetiyle içildiği
Mesafelerin uzunluğuna rağmen her bir hatıranla şimdi
O büyük şehrin kalabalık caddelerinden bana el sallarken gıyaben
Yokluğunla pençeleşmekte.

Bütün maharetlerimle sana seslenirken buradan
İklimler değişikliğe uğradı gezdiğin o sokaklardan
Bir demek gül demeti yaptı sana
Yeniden açmaya namzet
Hazan yapraklarından.

Şimdi sana desem ki, bir süre hala devam mı etsin
Yoksa ilk günkü gibi kördüğüm aşkı mı istersin?





Murat AYDIN