İyi ki yarınlar var.
Yoksa nasıl başedebilirdik ?
Yenilmişliklerimizle,tükenmişliklerimizle.
Bir nefeslik mola.
Sabah ola hayrola durağında.
Zaman her şeyin en iyi ilacı otobüsünü bekliyorum.
Gözlerim açık, yüreğim ağır yaralı.
Ne otobüsler geçti kirpiklerimin ucundan, ne taksiler.
Hayır daha değil, henüz değil.
Duvağı mı kaldırıp, pencerelerimi açtığım.
O köşeden bu köşeye kaçtığım.
İfil ifil esen bu şehir.
Senden ayrılmanın zamanı var.

Gözlerim bir an büyük çınar ağacının tepesinden doğan
Tek farlı turuncu otobüse takıldı.
Otobüsün farından merhem akıyor yüreğimin yarasına.
Merhem ağladı, yüreğim ağladı.
Sarıldılar boynuma.

Yaşanmışlıklarım yüreğime,
Yaşanacaklarım gözlerime koydu bavullarını.
Hepimiz bindik zaman her şeyin en iyi ilacına.
Kapattım gözlerimi.
Ağlayan yaralarıma baktım.
Kanıyor yaralarım.
Ağlıyor bu şehir.

Biraz ileride otobüs bozuldu.
Yaşanmışlıklarımın ve yaşanacaklarımın
Tuttum ellerinden geri döndüm.
Bu şehrin gözyaşları yıkadı bizi.