Aldığın nefes bedenine ediyorsa zahmet,
Suçumu bağışla yaRab günahlarımı affet.

İnsanlarda mı bende mi bilmiyorum karamet,
Şöyle bir baktım dostlarıma, sanki hepsi cenabet.

Sevmek masal, aşık olmak, vallahi de eziyet,
Artık hiç bitmeyecek, gönlüme yazdığım bu diyet.

Hiç bir kulun istemedi bizim, yürekten gülmemizi,
El birlğiyle sağladılar, yaşarken ölmemizi.

Duygularım çok karmaşık, edemiyorum tabir,
Sevgi olmayan ruha, dünya, uçsuz bucaksız kabir.

Topraktan gelmiş, elbet toprak olacak beden,
Bak senden öncekilere, geri gelmiş mi giden?

Bilmiyorum bu dünyada, var mı ölümü düşünen?
Günahlarımın kefaretini ödedim ben peşinen.

Geliyorum ecelime al beni kollarına sımsıkı sar,
Allah’ım beni affet, ufukta bir intihar var.

Herkesin yaptıkları, kalsın yanlarına kar,
Ben gidiyorum dünyadan bi yerlerine kına yaksınlar,

Çakallık konusunda mübarekler sanki eğitim almışlar,
Ben ölüm istiyorum, belki normal ölüm, belki de intihar...

Sadece nefes almaktan ibaretse yaşamak,
Benim artık tek derdim, toprağıma kavuşmak.

Geceleri O’nun için dualar eden ben idim,
Hiç kimse bilmese de sensin benim şahidim.

Her gece sıkıntıyla O’nu düşünerek sabahlarım,
Şu yakamı bırakmıyor, ne kadar çokmuş günahlarım.

Bu dünyada benim gibiler için, ölüm kesin çözümdür,
Herkese hakkım hela olsun, işte bu son sözümdür.