adı yoktur hiç bir gidişin
kan revan içinde sürçer dilin
bütün harfler kimsesiz kalır paranoya aklında
siyah beyaz bir fotoğraf olur son gülüşün




aldanmak değil de en çok inanmak yorar seni
kalabalığında sessiz tüm sokaklara haykırırsın
gölgeni saklayacak bir çıkmaz adımlarsın
ta ki kar yanığı ayaklarına ateş düşene kadar
yanarsın...




namluya sürersin tüm gitmeleri
mum gibi avucuna akar hayat
yokluğuna uçurumlar eklersin
gözyaşın yetmez ağlamaya
kanarsın...




karanlığa bir sayfa açarsın gözlerinden
kirpiklerinden tüm yasak aşklara beste yaparsın
düşlerin iltica etmeden şafaklarına
inleyen bir kemanın nağmesine kimsesiz bir yıldız seçersin
ağlarsın...


.
.


bütün masalları üzerine devrilmiş çocuk gibi hissedersin
evvel zaman içindeki tüm kahramanların delik deşik olur
bir varmış ile bir yokmuş arasına gizlenir tüm devler
ve cüceleşir tutkuların




gagalarında günah taşır tüm kanatsız kuzgunlar
ne bir Tanrı ne de bir savaşçı olursun kendine
tüm çiçeklerin mızraklanır renklerinin tam kalbinden
kök salarsın toprağın soğuk nefesine




son nefesini vermeden önce
derin bir “off” çekip
“ölmek kolay zor olanı seni sensiz yaşamak” dersin
ve onsuz aldığın her nefesi de ihanet sayarsın ömrüne…









ilhanaşıcınisanikibinonaltı