dağı mor bilirdim ağacı yeşil
ırmakcana akmadan önce
kayalardan çavlan gibi inerdim
aşk ateşi yakmadan önce


dağ değildi beni yıkan
ırmak gibi içimde akan
yıldızlar değildi ağlatan
yar yüzünden kem bakan



çok yakından tanımak gibi geceyi
birbirimizin düşüncelerini okumak
eski zamanlardan kalan
aynı kasabanın yolcusu olmak


oy benim garip başım
boşa akıyor yaşım
yalan olma dilime
aşkımı adamışım


göğü mavi bilirdim bulutu beyaz
fırtınaya düşmeden önce
geceleri umuda yıldız yağardı
ay şavkını vurmadan önce


denizlerdi göğün rengini alan
dalga dalga gönlümde çalan
radyoda saz türküden kalan
mavi gözlerinde akıyor yalan


hangi sözüne inanacağını şaşırdıkça
inanmaya inanmaktan cayıyor insan
ve hiç bir gerçek kalmıyor
her şeyin yalan olduğundan başka


yarın olsun diyordun dün
bak yarın oldu şimdi gün
ve umut sonsuza sürgün
zaten yalan değil mi dünya


oy benim can yoldaşım
ellere kaldı naaşım
ölü koma gönlümü
ömrümü adamışım