ZEYTİN YEŞİLİN KANARSA

On bin yıllık aşksın, sevdasın, doğanın süsü
Kutsal bereketsin; insanlığa sevgi sağan
Anasın sıcacık, yaşamın gözbebeği gibi
Mayıs tomur tomur çiçek kokunu savurur
Etli ve yağlı meyven için rüzgâr tozlandırır.
Yâre desem ki;‘ gözlerin zeytuni yeşil ‘
Bilmem ki alınır mısın, kıskanır mısın?
Misler kokan sabunum, gençlik gücüm
Önce yeşil sonra siyahsın can kafesime
Ey sevdiğim, taptığım ölümsüz sevgili…

Gövdende kimler saklanır, aklanır bilmem
Sen umutlar serpen, sevgiler döken ulu
Ne güzel şey; sevindirmek ve de sevmek!
Sakınırım en hafif yelden, esintiden bile
Kuru yaprağın tütsüler her yorgun ruhu
Buhurdanlıktan halka halka yükselen koku
Eririm, biterim kutsanacak bereketine…

Nedir bu gövdendeki testere gıcırtısı,
Hangi emele sığar; yok oluşun acısı!
Nedir bu kıyım, bu aymazlık neyin nesi…
Zeytin yeşilin kanarsa, tutuşur usum
Yırtılır örtündüğüm umut yorganım
Altı binin değil, kaç altı milyon altının yangısı
Su gibi akıttılar kanını, kaç binle çarpımı altının
Bu günahı kimler ödeyebilir; bundandır yasım…

Bereketin timsali, kutsal sağanağım
“İnsan sevgisiyle büyüyen;
Can dostu-can ağacı” diyor ‘Ali Nesim’
Ölümsüzlüğün, kutsallığın kanarsa yanar usum
Sevdiğim, kadınım, anam, can aşığım
Dalındaki siyah meyven olayım
Küplere sofralık siyah zeytin
Yeşil yeşil; çizik zeytin olayım
Taş değirmenler öğütsün, yağ olayım
Ey; ‘Sıvı altın’; çağlara dol de dolayım…
Güvercin ağzında, yeşil dalın ‘Barışın Simgesi’

Son verilsin zeytin ağacı kıyımlarına,
Göz göre göre bu yok oluşa dur diyelim
Kesmek değil, yetiştirmek en büyük erdem.
Ey şifa kaynağım; bereketsin bolluğunla
Kanarsa böğrün, benim bedenim tutuşur
Ululuğun yıkılırsa, içime çıyan zehri düşer
Düşer Akdenizliliğin tacı, üşür dayanışmanın gücü
Yaşamın tanığıdır, çağlara ışık veren kandillerin.

Ey zeytin ağacı; sevginin barışın güzelliğin
Yeniden doğuşun, efsanesi bilgeliğin
Sevgi dağıtan; emeğin sevgisiyle büyüyen
Efsaneler efsanesi, kutsallığın ağacı
İnsanlığın baş tacı, sağlığın ihtiyacı…

Gülşen Şenderin