bekdiğinden tiren kalkar oralı değil


nereye otursam toprak çekiyor çaresi yok
dolup dolup boşalıyor bütün adresler
sonra bütün adresler mektup zarflarında kalıyor
ne yazık bi kere bile çalmıyor kapıyı postacı
buruyor kapının zili kendi değinliğinde yekpare
olur olmaz şeylere önsöz olmak zor ses boğuk çıkıyor
evdeysem gel tekrar ve tekrarla

her akşam yatarken gözlerimi sokakta açıyorum
köşebaşında vurulmuş umudum
lambanın altına sığınmış yalnızlığımın yanından
siyah bi kedi geçiyor sürtüne sürtüne
alçak sesle bi şarkı boşalıyor üzerime yan pencereden
sırılsıklam bi yoksunluk ne başta var ne üstte
şehrin en dişlek yerinde teyellenmiş başıma gelenler
eğnim boyu sökülüp gider


bi rüzgar lazım şimdi sabrını zorlayan gözlerime
kirpik tutmazlığına uykumun diken diken
dönsün dönensin kendi oyuğunda kapaklarına dargın
yüzümü seslice yastığa koyayım dağılsın hevengin mürdüm rengi
babamın elindeki tesbih taneleri gibi camdan bakarkenki
bi rüzgar esmesi bi devrilmesi koca bi yaprağın dalından ki
konup kuşcana kalkan