Zamanın yaprak döktüğü mevsimde
Kalemin yüreğimin sesi olabileceğin öğrendim
Ve eşlik ettim mevsimin ruh haline
Hüzünlü bir halde döktüm içimi gündüz ve gece

Kimliğim satırlar boyu uzanan mürekkepti artık
Benliğimin tasvirini aşkın ile işleyip
Sensizliği ölüm sebebi sayışlarım vardı
Aklımın her bir zerresi sen olan kelimelere esirdi

Seni sevmenin kahrına başlayan isyanımı
Yokluğunu kabul etmeyişimin delilik makamını
Hasrete inat vuslat diyen yüreğimin nazını
Tereddütsüz haykırdığım yerdi

Kağıdında senin gibi iki yüz vardı elbet
Lakin iki yanı da aynıydı yüreğimin sesine
İkinci bahar diyemesem de dosttu bana
Gönül derdime yoldaş oldu ağladığım anlarda

Ki zaman durur biz seni konuşurduk
Ben hasret dediğimde o aşkı anlatır
Kimliğimin her hecesinde seni arar
Gün mü geceye gece mi güne karışır anlamazdık

Seneleri deviren bu muhabbette
Hangi kelam ile neyi dile getirsem de yetmedi
Gelişine muktedir bir hal olmadığı gibi
Ayrılığımızın ebedi oluşunu kabullenemedim bir türlü