Bugünlerde zaman beynimden akıyor
Ellerimin arasından kayan senin zamanın.
İnsanlar konuşuyor, uzun uzun ve sık sık.
Gözlerim,kalbimden çıkıp gittiğin ihanetin kara noktasına takılıp kalıyor.,
Gidişine ve ayak seslerine kulak kabartıyorum
Beynimde zonklayan inliti sesleri ve kesik çığlıklar.
Yokluğunun aksine.
Bugünde zaman geçti.
Sen biteli...
Ve ansızın ihanet edeli...
Bir elin parmaklarını geçmeyecek kadar geçen günler.
Yavaş aktı yokluğunu düşündüğüm anlardaki cümlelerim.
Ve hiçbir şey söyleyememeyişim..
Hiç kimseye benzetemediğim yanların içindi sende kalan suskunluğum.
Ve en çok seni söylemekti, seni sana anlatmaktı doyasıya.
Ve her iki cümle arasında hiç kimse olmayışının ifadesini anlatabilmekti her düşüm.
Düşlerimi gerçekleştirdiğim kadar düştün, giderken gözlerimin içinden...
Dakikalar içinde, çok fazla öldüm.
Her damla da tekrar tekrar öldüm...
Ve sen beni anlayan gözlerinin aksine,
beni tane tane terk ettin kendi içinde...
Sen başka bir tenin şehvetinde ısıtırken ellerini
Ben,ruhumun buz kesen ikliminde tanıştım ihanetle
Memnun oldum seranatıyla, üstelik kibarca.
Ve gittin.
İhanet ettin
Ansızın bittin…
Gidişinin ayak izlerinde seni izlerken, beni düşürdüğün son umudum geldi gözlerimin önüne...
Anladımki, düşlerindeki öpücüğü konduramamışım dudaklarına.
Sesin hep uzakları çağırıyordu, ben üstüme alındım, sana geldim...
Bilseydim, bana ait olmayan bir seslenişi sahiplenir miydim?
Ayaklar altında kalan göz yaşlarımın ıslaklığında serinleyen bir kum tanesiydim...
Bugün giden sen, ölen bendim.