bi uslu çocukmuşum,
düşümde;
koşmuyor
bağırmıyor
oynamıyor
ve hatta hiç,
hiç
gülmüyormuşum.


sadece,
kalp çizmek daha kolaymış.
içini dolduruvermek
ve çiziktirivermek yanlarına,
muhtelif sınırsızlığı..


çorapsız ayaklarımla
arka bahçede,
yıldız yağmurları parlıyormuş,
anımsıyorum.
bir peri gibi dolanıyormuş rüzgarlar,
boynuma.
dolanıyormuşum,
ayaklarımsız..


bir de, hayal kurmak
daha kolaymış.
pamuktan şekerli gözlerimle
masallar yumuyordum kirpiklerimin tenhalıklarına.
içimin fenalıklarına
yokmuş,
dur’lar..


bir aslan kükremiş,
korku dağının gölgesine.
çitlerinden geçememiş,
çocukluğumun.
aldırmamışım ona..


bir el,
çiçek kovanları bırakmış avuçlarıma.
takvimlere
baharlar üfleyim diye,
güzel doğsun günlerim diye,
yarın yeniden doğsun diye güneş..


sonrası;
sisten döşekler basmış
zeminsizliği.
çekmiş ellerini
toplamış eteklerini.


seni anımsatıyor, bu hal;
ben
bi uslu çocukmuşum,
düşümde..