DEKLANJÖR, ve İhtiyar adam....

Alaca karanlıkta bir ihtiyar belirir
Taşıdığın yükün altında yılların ezilmişliği
Yüzündeki derin çizgiler
Elleri nasırlı
Üst baş perişan
Oturmak istediği sokak meydanı dahi
Ona ne çok temiz gelir
Kendi haline bakınca

taşıyamaz olur ayakları yorgun bedenini
utanır sıkılır
kimsenin rahatsız olmayacağı
bir köşede
elinde tazesinden daha ucuza aldığı simidi yemeye başlar
bir çevresine bakar bir kendine

ışıklı sokağın başından bir çift ona doğru gelmektedir
biraz daha çiçeklerin arasına sokulur
maksadı genç çifti rahatsız etmemektir

genç çift merdivenlerin başına geldiğinde
onları daha iyi seçmeye başlar
sokak lambaları iyice aydınlatır ortalığı

genç adam kadına sokulur
bir şeyler söyler
kadın mutlulukla öper adamı yanaklarından
adamda ki mutluluk
şehrin kasvetini alır götürür onda

bir yerlere acelesi varmışcasına
tam gidecekler adam durur
ceketinin cebinden bir şey çıkarır
uzatır genç kadına..!
yaşlı adam meraklı gözlerle
hayranlıkla izlemektedir
genç adam bir kaç adım atar
kendinden ne kadar emin
yaslanır şehrin ışıklı manzarasına
kadına bir bakış fırlatır
gülüşmeler duyar ardında

hadi aşkım resmet şu anı der
gür sesini duyar sadece
genç kadın gülümser
elindekine dokunur
bir daha bir daha

ihtiyar o an hatırlar
bir zamanlar
onu da kara örtülü makineyle çekildiği
evlenirken ilk ve son resimlerini hatırlar
deklanjöre basılınca
koca bir hayatı dondurup
bir kağıt parçasına esir olurdu sanki yaşam
donup kalırdı koca dünya
artık ne yaşlanır
ne de dünya ters dönerdi onlara

genç çift sarmaş dolaş oradan ayrılırken
karanlıkta onların gidişini izler
nasılda imrenir
adamın genç kadını sahiplenmesine
kıskanır elinde olmadan
genç kadının
adamın kollarının arasında
salınarak kendinden emin yürüyüşüne
mutlu olmak bumu dur diye sorar kendine
genç çiftler
karanlığın içinde uzaklaşıp gider

yaşlı ihtiyarın gözleri dolar
erken gelmişim dünya’ya
kendince acıyla isyan eder
vay be
vay ki vay
nerden nereye gidersin
sen koca ihtiyar

Hanife Küçük
28.02.2016
07:45