Tozlanmış albümlerin arasında kalmış
bir fotoğrafta aşkın sen hali...

İdam sehpası gibi
soğuk
ihtilal sabahları gibi
kalabalıktı
mülteci ruhlu yüreğin

sessizliğe
müebbet giyen

ne zaman bir pencere görsem açık
denize bakan
ne zaman bir duran saat görsem
aynı zamanı gösteren

göz bebeklerimden yürür
soğuk kaldırımlara
son bakışının ardında duran
v/edan

irkilirim
yüzümü...
ellerimi...
keser söylenmemiş sözlerin

titreyen ellerimle
teyellerim gözü kör iğne ile
geceden kalma sancıma

kanamaya başlar kapanmayan eski yara

yüzümün askısında
ceketim
yakasında kokun duruyor

ne duruyorsun
adını dudaklarıma sür
’ sür ’ ki
nefes alayım yokluğuna

son defa

koşarım kapıya yerinde yoktur
son defa el salladığın pencereye koşarım
taş duvarların arsında sıkışmış pencere yoktur
maziye açılan

son deminde
sen ister bir hikaye de
yarım kalmış
istersen adı ’ aşk-ı har ’ de
Yusuf kuyusunda yanan

kesilmiş dudaklarım adın kokarken

ışıksız odamda
kimseler yoktur
sokaktaki çocuk seslerinden başka
dizlerimdeki takatim
kaldıramaz yüreğimin ağırlığını
yıkılırım sensizliğe
.
.
uçurumun kıyısından
doğmamış bir bebeğin sesi düşmeden gökyüzüne
şehrin tüm sokaklarına
yazalım
adını

yalnızlık diye...