3
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
687
Okunma
Ne kadar bakabildin karalığa sanki
Üstüme örtülmüş kara bir çarşaf belki
Ve eşyalarıma garip kokular sinmiş
Saçlarımın arasına taşlar birikmiş.
Islanmış gözlerimin gözyaşlarıyla
Kelimeler haykırır tüm çıplaklığıyla
Garip, her köşe başında durur sessizce
Kalabalık evrende oysa kimsesizce
Kelimeler bile kendinden emin değil
Biliyorum, ay ve yıldızlar da yalnız değil..
Yürüyorum, hep aynalara çarpıyorum
Her çaresizlikte kendimi buluyorum
Kırılsın artık o beton kara duvarlar
Bulut gölgesinde uyusun yalnızlıklar.
Abdullah Karslı
5.0
100% (1)
Cevap Yaz