Canım cayır cayır yanıyor.
Oysa tek serin yanımdın sen benim...
Hafif hafif esen meltem gibi dokunmuştun,
Gönlümün tellerine...
Şimdi sonsuzluğun kanatlarından topluyorum yalnızlıkları,
Pişmanlıkları,
Sahte mutlulukları...

Ey sevgili!
Yolunda yürüyecek takâtim kalmadı benim!
Yaralarım "sen" kanarken, "ben" ölüyor...
Bilmiyorsun...
Hep diyorum ya,
Gitsende bitmeyenimsin sen!
Kalbimi öldüre öldüre yaşatıyorum seni,
Her şiirimde,
Her mısramda,
Her anımda...
Bilemiyorum ki,
Acaba kaç şiir uzaktasın bana?
Kaç martı daha ölecek sen gelene kadar?
Kaç ilkbahar yerini sonbahara bırakacak?
Gerçi boşver...
Bu aralar bilmek de istemiyorum,
Gitmek de...
İçimde kalan son martı da ölüyor.
Sonbaharı bırak,
İlkbaharlarım bile yaprak döküyor artık...
Bilmiyorsun!
Bilsen de umursamazdın zaten...
Şimdi "gitmek" fiilini bile yaralayan adımlarınla,
Kalbimi eze eze git!
Çünkü biliyorum,
Dünyadaki tüm martılar ölse de,
Beni sevmeyeceksin.