YA KISMET

Karanlık bir gölge
Buz kesmiş nefesi
Ölüm ensemizde sevdiğim
Adım adım takip ediyor beni

Evden çıkıyorum bazen
Görüşmek üzere desem
Biliyorum
Ya kısmet diyeceksin

Arkama bakmıyorum
Sadece soğuk nefesini hissediyorum

Mırıldanıyorum bazen
Ne demek istedi
“Ya kısmet” derken

Kafam karışık
Hangi sokağa girsem
Teneşir kokuyor Ankara

Köşe başında eli tırpanlı biri
Şuursuzca buduyor insanlığı
Düşüyor kiminin dalından oğlu
Kiminin nişanlısı
Kiminin daha doğmamış çocuğu

Ve ben ilerliyorum
Nihayet Kızılaydayım
Caddeler
Kaldırımlar dükkanlar dolu
Dolu dolu yaşamak istercesine
Güven diyerek oturuyorlar
Oysa ben
Güvenemiyorum artık
Sadece adının güven
Parkta oturanların güvensiz olduğunu görüyorum

Her bankta oturan bir Azrail
Her çantalı bir bomba
Her kahkahaya boğulan çocuk bir ölü gibi
Suratlar asık
Kaybolmuş tebessümleri

Temkinli iyimserlikle birine merhaba desem
Üfleniyor anında ensem
Rüzgar mı desem
Azrail mi desem bilemiyorum
Herkesten kuşkulanıyorum

Evime geri dönüyorum
Çıkarken ya kısmet diyenler
Hoş geldin değil de
Çok şükür diye karşılıyorlar
Hangi lehçeden konuşuyorlar anlamıyorum

Ve
Tanrının bir bildiği var diyorum.

Efkan ÖTGÜN