Kağnı gölgesinde yatıyor bir it,
Kerameti kendisinde sanıyor.
Azraile dahi vermiyor geçit,
Kendisi söylüyor, kendi kanıyor.

Önüne gelene atıyor yalan,
Kendi dünyasını ediyor talan,
Çok güçlü, yıkılmaz biriymiş falan,
Aslında sadece O inanıyor.

Atınca, mangalda kül bırakmıyor,
Irmak olmuş, bir damla su akmıyor,
Herkes hayran fakat kimse bakmıyor,
Sanki cümle âlem O’nu anıyor.

Küçük dağlar benim eserim diyor,
Bizim gibi bir lokma ekmek yiyor,
Hayat her gün çok kötüye gidiyor,
Bilmiyor ki, sade kendi yanıyor.

Dertli, gördüğünü paylaştı sizle,
Tel oldu dertleşti, elinde sazla,
Söylediğim sözü sanmayın fazla,
Çevremizde böyle insan kaynıyor.

ERDEMLİ-09 Mart 2016 Çarşamba
Cafer AKSAY