Sen gülünce
kırlangıç mevsimiydi zaman
sen gülünce
nar çiçekleri kanardı akdenizde
içlenirdi avuçlarımdaki kuşlar
narin kanatlar kaldı senden
güzün hüzünlü saatlerinde

kayıp masallardan
sadakatı okuyorduk durmadan
kırlangıçlar kanıyordu
bağışlanan gözlerinde
dağınıktı bütün şiirler
eşyalar toplanmış
her söz veda üzerine

lotus çiçekleri gibi çamurda açmıştık
adamıştık birbirimize buda rahiplerinin hüznünü
ilkel bir dil kullanıyorduk yabancılaşmalarımıza
sürgünler göçler dilimizde ağuluydu

raksediyor sokaklarda şehrin yasaları
sormuyorum artık soruları
neden kederliyim kendime
anlam veremiyoruz
lotus çiçekleri açarken
uçurumlar eşiğindeki gülüşlere

sen gülünce
yağmur çiselerdi
ilk yazın serpilen tohumlarına
masallar daha bir anlam kazanırdı
çocuk düşlerde
öfke dinerdi
örterdi nakışlı atlar tülden perdesini rüzgarda
sen gülünce tütsülenirdi lotus çiçekleri ırmaklarda
sen gülünce kırlangıç mevsimiydi zaman