Kurumuş bir dal gibi şu hazan mevsiminde
Şimdi ben bekliyorum, bir rüzgâr çıksın diye
Hüzünlü mevsim gibi sarardım soldum gayrı,
Şimdi ben bekliyorum bir rüzgâr çıksın diye.

Yeşermez bir dal iken ne bahar ne yazımda
Kalmanın faydası yok, durduğum ağacımda
Kimseye yük olmadan ömrümün hazanında
Şimdi ben bekliyorum bir rüzgâr çıksın diye.

Her bahar gelir gelmez yemyeşil yeşerirken
Kurudum yaz baharda, bir konca veremeden
Bir mevsim daha geçip dağlara yaz gelmeden
Şimdi ben bekliyorum bir rüzgâr çıksın diye.

Ömrümün sonu gelmiş açmayan gözlerimi
Çürütmüş zaman denen beklerdir torak beni
Çürüdüm yağmur yaştan unuttum geçmişimi
Şimdi ben bekliyorum bir rüzgâr çıksın diye.

Aklımın köşesinden geçmezken şu hazanım
Bir baktım gelmiş birden şimdi ben yaralıyım
Ne yapsam çarem yoktur geçmiyor yaralarım
Şimdi ben bekliyorum bir rüzgâr çıksın diye

Kul Yüksel beklemekte, rüzgârlar eser diye
Bekleyen kara toprak, benimle doysun diye
Yaşamak haram bana görmeyen gözlerimle
Şimdi ben bekliyorum bir rüzgâr essin diye.

Ahmet Yüksel Şanlı er
08 Mart 16