önce
bir tren gelir istasyona
gözlerinin içi gibi kara
sen donarsın
ben donarım yaz-bahar aylarında
gövdeme yapışır sonra dediklerin
hazırlanırız ayrılığa



kim gidecekse gider artık
gıcırdar tekerlekler yavaş yavaş
belki sende kalabalık
bende tenhalaşır ortalık


sonra
bir bulut kaynar iki dağın arasından
üstüme gelir,gidişini sulayarak
ve sen gibi kokar toprak


girerim kasaba kahvesine
katran gibi bir çay söylerim kendime
dillerim acır,sözlerim acır
konuşmam kimselerle
akşamı beklerim tahta masada,demlene demlene



tünemeye gelirken kuşlar dallara
ince cılız bir yokuştan çıkarım sonra
evimizin önü çiçek tarlası
suya doymuş menekşelerin dibi
sanki gözlerini unutmuşsun gibi



aklıma düşer
taş merdivenlerin kaç basamak olduğu
neden böyle dik örmüşüm ki ömrümüz gibi
insanın inip çıkarken yorulduğu



hangisine otursam ki odaların
hepsi semaya bakar pencerelerin
çekip gitmiş bütün bulutlar
ya bir yıldız kayarsa,aklıma düşerse ilk tuttuğum dilek
sipariş de verilmiyor ki ölmek



toprak tuz ve sen
hepsini toparladın giderken









kasım