Hayatı kündeleyip yapıştır mindere
Pazularını şişir nefsinin üstüne
Eyy avare avare dolaşan adamlar
Kaç nefer kaldı koca şehirde
Etten geçip yüreğe değen

Neden hep acı haber tez duyulur
Desekte biz acıyı da acıtırız bayım
Demedi deme
Yalnız da değiliz
Koşar adım derde depar
Aslan gibi korkusuz
Ceylan bakışlı ahu
Yara almış ümükten

Gelemem denmez bizde çağırma
İki elimiz olsada kanda
Ağırlarız dostu arkadaşı handa
Uyuklarız damda
Bak şu karşıda duran ağır abilerim
Güven verir
Durur dağ gibi ardımda
Her an onracakmış gibi arızayı
Güzelleşen insan topluluğu
Al bu fesleğenleri
Akşama taşı
Karanlığın kalbinde koksun
Havalandır kışları
Yureğime konsun

Bütün nehirler kendi yatağından akar
Beni iyi belle evlat
Bilirim nasihat önce edene
Sende kalsın insanlık
Kır şeytanın diz bağını
Eyy oğul
Tak kulağına nasihatı
Geriye doğru say
Üç iki bir
Gider ayak
Al bu vasiyeti mirasım say

Sonra çok sonra
Kavuştuk huzur denen iklime
Taşları yumuşattık
Şehri kuşattık
Fazlaca insanlaştık
Buharlaştık.
:
Yunus Beypınar