Kimler yok ki
Ana, baba; dede, torun
Bacı, kardeş
Pek çoğu köylümüzün
Çoğu da akraba
Neler yaşadılar, yaşıyorlar kim bilir
Yazmaya kalksak
Ne deftere sığar ne kitaba
Ara sıra açar bakarım tek tek
Bulup düzenlediğim bu
Fotoğraflara
Şimdi toprak olmuş
Dedeler, amcalar, dayılar
Asılıydı fotoğrafları köy kooperatifinin kerpiç duvarında
Adları kaldı köy mezarlığındaki
Mermerlerde, taşlarda
Bir de “Biz de gençtik!” diyen bakışları
Bu siyah beyaz duvar dibinde çekilmiş
Fotoğraflarda
“Belki sizde yoktur
Hatıra olsun benden size!” diyerek
Gönderiyorum
Dedelerin, babaların hayalini
Çocuklarına, torunlarına

Yalnız bu dünyadan göçenler mi
O kadar çok genç var ki
Fotoğraflarda hep gülümseyen
Oğul, kız, torun, yeğen
Çoğunu burada tanıyorum
Neredeyse hepsi okuyup yazıp
Köyden giden
Mesaj gönderiyorlar bana
Ara sıra
“Amca, yazılarını okuyoruz, bize köyümüzü, eski günleri tanıtıyorsun
Çok da hoşumuza gidiyor
Eline, diline sağlık
Geçip gidenlerimizi
Hatırlatıyorsun.” diye
O “Bölük Pörçük” yazılarım da
Sevgili gençlerimize
Oğullara, kızlara, torunlara
Velhasıl tüm canlara
Benden bir hediye

En kıymetlisi de bu fotoğrafların
Siyah beyaz olanları
İlicekli Debrah’ın objektifinden
Hani demiş ya şair
“Duvar dibinde resmim aldılar
Ak kağıt üstünde tanıyın beni” diye
İşte bu fotoğraflar
O türden
Hatıralarla yaşamak güzeldir
Geleceğe bakarken

Açıp sayfayı ana baba
Merakla incelerken
Fotoğrafları
Çocuk soruyor
“Bu kim baba?”
“O benim amcamdı yavrum
Yüz yaşından fazla yaşadı
Şu güzel adamı da tanıyor musun, o da senin amcandı
Doyamadan gitti dünyaya torunlarına
Genç sayılırdı daha…”
Kim bilir karşımızdayken bu
Eski yeni fotoğraflar
Kimler mutlu olur
Kimler hüzünlü
Hayat geçer gider
Bize kalır kağıt üstünde hatıralar
…………………………………………………………………………

Numan Kurt
29 Şubat 2016