En büyük hazine, bildim onuru
Başımı kimseye eğmedim yeğen
Söküp atamadım, özde gururu
Şu koca Dünyaya, sığmadım yeğen

Güzelliğe saydım, siyahı alı
Sallayıp ağacı kırmadım dalı
Bir hırka bir lokma, tattım helâlı
Haramdan zerreye, değmedim yeğen

Doğruya yâr oldum, hep arım için
Kısmadım sesimi, akarım için
Eyvallah demedim, çıkarım için
Tekeye yanaşıp sağmadım yeğen

Hukuksuzluğun kol, kestiği yerde
Yüreklerin nefret kustuğu yerde
Yüzde doksanının sustuğu yerde
İçimde vicdanı, boğmadım yeğen

Arındım benlikten, nefsimi ezdim
Hırs denen belayı kurşuna dizdim
“Malda yalan mülk de” gerçeği sezdim
Sırtıma kul hakkı, yığmadım yeğen

Âlimle cahili, yek tutar mıyım?
Dostu yarı yolda, hiç satar mıyım?
Komşum aç yatarken, tok yatar mıyım?
Böyle bir anadan, doğmadım yeğen

IŞIK ruh tendeyken değişmez huyum
Boz bulanık akmaz, durudur suyum
Ezelden ebede, varımla buyum
Hışımla gürleyip yağmadım yeğen

Azimet IŞIK 08.02.2016 KUMBABA ŞİLE İSTANBUL

güz geldi geçti hep nazlar ile
baharda hazana uğradık yeğen
içimiz yandı cevirdi bizi küle
kimseye diyemedik be yeğen...ay/su