ZENGİN
Akıla var dersin, yokluğa kader
Yordamı bilmesin, yol’u bilmezsin
Gariban haline, şükürler eder
Bolluğu bilmesin bol’u bilmezsin
FAKİR
Bilinmez nelere, gebedir yarın
Ol der de uçurur, kul’u bilmezsin
Bakmışsın elnde, tükenmiş var’ın
Verdiğin alır da, ulu bilmezsin
ZENGİN
Fakirlik seceren, gariban künyen
Yoksuluk üstüne, kurulmuş dünyan
Üç gün et yede gör, bozulur bünyen
Soğan ekmek yerde, bal’ı bilmezsin
FAKİR
Zengin de fakir de, yolcu bu han da
Zenginlik dediğin, gönül de can da
Hepsi de mazar da, yatar yan yanda
Orada düştüğün, hal’ı bilmezsin
ZENGİN
Sen eşek kovala, ben arabayı
Ben zengin oldukça, sen ver çabayı
Esirger vermezim, bir merabayı
Canımın yongası, mal’ı bilmezsin
FAKİR
İster Mersedese, ister jet’e bin
İstersen yedi kat, yer dibine in
İstersen mars’a kaç, ister ay’a sin
En son bineceğin, sal’ı bilmezsin
ZENGİN
Tabiki görmedin, saraylar köşkler
Ömrünce tatmadın, aşk ile meşkler
Kuş tüyü yastıklar, yorgan, döşekler
Vilalar görmedin, yalı bilmezsin
FAKİR
Ne yazar boğaz da, yüz dönüm arsa
Ten’ini on metre, ipeğe sarsa
İçinde haramla, kul hakkı varsa
Yastık yorgan olur, çalı billmezsin
ZENGİN
Seni de beni de ,aynı yaradan
İstesem yaparım, kule paradan
Ben zengin olmadım, yazı turadan
Sen meyve verecek, dal’ı bilmezsin
FAKİR
Çağdaşi önemli can’ın sağlığı
Yaradana karşı, yüzün ağlığı
Ben yavanı yerim, sende yağlığı
Gururla giydiğim, çul’u bimezsin