Yine bir gün ölümle uyku arasında, vadesi gelmemiş bir ruh gibi bekliyorum. Yarı açık gözler, kapanırsa açılmayacak korkusuyla, ürkek bir ceylan misali tir tir titriyorum.
Melekte olsa ölüm meleği yahu bu cesaretin var mı karşı koymaya, üç gün ara ver deme pervasızlığında yok. Dolaşmaya ikna edebildim kendisini, zaten kalemimin kırılma saati belliydi, ne ileri ne de geri alabilirdim
Durdu zamanım, vakit gelmişti canım çekiliyordu bedenimden, kaldırmak istedim elimi olmadı, seslenmek istedim olmadı nefes almak istedim olmadı, işte o zaman anladım Yunus Emre’yi tenim ölmüştü ruhum Azrail ile sarmaş dolaş...
Buluverdim kendimi, ilk defa bana ait olan evimde, garip bir gülümseme yüzümde artık kiracı değildim kendime ait bir mezarım vardı
Konforunu gelmeden ayarlamıştım kısık ateşte kıyamet kopana kadar...

...

kimse yokken gelmişti uykunun ölümü
kimse yoktu, sislerin buluşmasına gitmişlerdi
cenazesi boşluklar kalabalığıydı
insanlar yoktu gölgeler vardı
gölgelerle söyleşen ıslıkçı rüzgârlar

...

VATANIMA BAYRAĞIMA
VATANIM BAYRAĞIM DAİMİDİR
AMA BEN ÖLÜMLÜYÜM
ANCA ÖLÜM AYIRIR BENİ
VATANIMDAN BAYRAĞIMDAN

...

VATANIMA BAYRAĞIMA
VATANIM BAYRAĞIM DAİMİDİR
AMA BEN ÖLÜMLÜYÜM
ANCA ÖLÜM AYIRIR BENİ
VATANIMDAN BAYRAĞIMDAN

...

Kimsesiz ve sağır olmuş ruhların dolaşanı
Kaçınılmaz bir duyguyu aratır gibi insan.
Sanki ben değil onlardı varlığın kaynağı
Tepelerden kayıp gidercesine ürperticisiyle bir rüzgar

...

bekliyor beni, ruhumu dağlar..
susmuşum..Bir gülüşünü hatırlar
Şimdi geriye baksakda
avuçta, elde ne var..


...

ceplerinde yüzünden eski, mavi çatılı bir kimlik en delikanlısından
mahalle adı ve doğum yeri boş bırakılmış bir öksüzlük pantolon cebinde açılan delik
yanaklarının solgunluğu semtine hiç uğramayan sarı otomobillerin kederi
sefillik işlemiş yorganının satır aralarına ki üçüncü sayfanın en tuhaf haberi örtüyor sırtını
rüzgâr gülümsüyor sokak çocuklarına en öfkeli bakışıyla

...

Ayrıldık acıdan öldüm.

...

Her yer...
Herşey...
Buz gibi!
Sensizlik benim için, bir iklim adı oldu! içim yanıyor şimdilerde…
Göz yaşlarım sel olup aktı...

...

Ve öyle ki ağır ağır ölmenin!
Taş tutmuş toprağın suya hasret özleminin.
Vakitleri kalmadı.

Nasıl da el ele tutuşmuş çiçekler.

...