Ford Mach I, Sevim Burak’ın üzerinde uzun yıllar çalıştığı romanıydı. Bir anlamda hayatının projesiydi. Ölümüyle tamamlanamadan kalan bir proje. Oğlu Karaca Borar’a yazdığı mektuplarda bu projeden uzun uzun söz eder1.
Sevim Burak, Ford Mach I’in doğuşunu, kendine özgü mizahıyla bir aşk hikâyesi biçiminde anlatır. Bağdat Caddesi’nde dolaşan bu patırtıcı otomobile âşık olmuştur. “O tarihte, 40 yaşımdaydım, Elfe2 de benden hiç ayrılmaz arabaların peşine özellikle MACH’in peşine düşerdik. (...) Bir kere bile o arabaya binemedim. AMA, evde oturup o’na destanlar yazdım. Yani arabaya. İşte bu roman benim son gençliğimin ve aşkımın romanı idi. Hâlâ bitiremedim. Çünkü, arabadan başka birine aşık olamadım.”3
Onun bu sözlerinde romanına yatırdığı ve diğer bütün metinlerinin de terkibinde olan yoğun, şiddetli duygular gizlidir. Romana aşkla başlar, tutkuyla yazar; Mach I’in hem kendisi olur hem de onu karşısına alır; onu ehlileştirmeye çalışır, onunla güreşir, dövüşür, mücadele eder; ürker, korkuya, yılgınlığa kapılır, geri çekilir, yeniden toparlanır, tekrar girişir... “Ford Mach I beni korkutuyor, sindiriyor.. Onu nasıl alıp orasını burasını yeniden yaratacağımı bilemiyorum. (...) Ama Ford Mach ONE’ı yeneceğim.. onu istediğim biçime sokup ondan kurtulacağım..”4 Sevim Burak, romanı bir anlamda bu mücadelenin kelimelerinden oluşturmuştur.