Taşlarla örtülü dünya serilir önüne,
gözlerin suskun noktaya takılır: Gazze.
Göz ucunda donmuş iz, yürekte çağlayan yara.
Orada, vicdan karanlığa gömülür.


Çocuk çığlıkları düşer taş duvarlara,
duvar sağır, hava sağır, dünya sağır.
Kanlı emzikte donup kalır ebediyet,
annenin gözyaşı toprağı deler,
sessizlikten kıyamet yükselir.


Bombalar iner vahşice,
her çöküşte nefes eksilir.
Kalabalıklar susar,
dil yutar utancını,
unutmak sessizliğin suç ortağına dönüşür.


Gazze’de gökyüzü renkten soyunur,
bulutlar yere kapanır.
Toprak, teni taşır kanla.
Ağaçlar ağıt tutar,
rüzgar acıyı ezberler.


Dünya bakar,
camın arkasında kıpırtısız kalmış vicdanlarla.
Çocuk bedenler paramparça;
oysa gökte melekler
her sabah elbise diker sessizce.


Gazze, insanlığın mezar taşıdır.
Sustukça
göğe sessiz çığlıklar tırmanır.
Vicdan toprağa gömülür,
ama toprak kabul etmez
kör sessiz kalanları.
Kanlı emzik, gün gelir
susmaz…
konuşur her şeyi,
Mahkeme-i Kübrâ’da.



Ümmühan Yıldız