Tutunduğum bu hayat bir kılıç gibi; keskin iki tarafının birinde ben varım diğerinde yaşadığım bu bedenin sahibi. Kanattığım ne varsa içimde kanayan yaralar. Bu yalnızlığın ekşi suratında çürüyorum her şey gibi. Kendime verdiğim her zarar adıma onu da kesiyor bir bir. Deliliğin orta yerinde gezerken bile, ben ona da eziyet ediyormuş gibiyim. Acıyorum. Kendi halime bir çare bulamaz bir haldeyken. Kendi varlığımı sonlandıramazken anlamlandıramazken yaşadığım bu eziyeti şimdi acımaktan bir garip içim.

Severim biraz da onu. Ben onun üvey kardeşi gibiyim. Bazen konuşur benimle; Tau diye seslenir bana. Kendime bir ad vermemiştim, bir adın verilmesi gerektiğini bile bilmiyordum. Ama her Tau dediğinde anlarım içinin yıkık olduğunu. Onu ben de yalnız bırakınca iyice deliye döner hüznü akşam akşam telaş eder durmadan. Anlayamaz çoğu kere ağzından hırıltılar yükselir sadece. Oysa o şarkılar söylüyor o arada, dua ediyor Tanrı’sına bildiği yolla ve dans ettiriyor beni de kendince. Yağmurda koşmayı sever ama aslında bir ben bilirim bir yağmurda kaybettiğini aklını. Çamura yatar ve damla damla paralanan gökyüzünü izler acı acı, içimde kan ağlar onu ben kucaklarım. Sevdiği ninnileri söylerim ona, kulağına yalnızlığın sessizlik türküsünü. Uyur içimde, ben devralırım bedenini sığınırım bir damın karanlığına ya da bir merdiven altı tenhalığına. Durup izlerim gecenin soluksuz bakışlarını üzerimde. Sanki çıksam bu bedenden hemen koparacak başımı.

Korkuyorum o yüzden hiç yeltenmedim.
Hem onu yalnız da bırakamam.
İçimde bir deliyle yaşamaktansa bir delinin içinde yaşamayı tercih ediyorum.
Acı da olsa bu işte hayatımın en temel dürtüsü!..