Taşın Kalbinde Filistin
Bir taş atılıyor gökyüzüne —
adı çocuk,
eli nasır,
gözü annesiz bir sabah kadar ıssız.

Kuşlar,
artık gölgelerini bile uçurmuyor bu toprakta.
Çünkü her kanat,
bir duanın yarısında kalıyor.

Bir kadın,
zeytin ağacının dibinde sessizce oturuyor,
toprağı avuçluyor,
sanki oğlunun sesini hâlâ orada tutabiliyormuş gibi.

Şehrin duvarlarında
kan değil, direnişin rengi var.

Her kurşun deliği,
bir halkın kalbinden açılmış pencere.

Gece iniyor,
ama karanlık değil bu —
karanlık, onların gözlerinde çoktan alışkanlık.

Ve çocuk,
hala taşını göğe kaldırıyor.

Bu kez silah değil,
bir umut fırlatıyor belki;
belki bir kuş, belki bir özgürlük sesi döner geriye.

Filistin,
bir ülke değil artık;
dünyanın vicdanına çizilmiş bir yara,
kanamaktan değil,
unutulmaktan korkuyor.