Hikaye 8: Korkak Tavşan Pofuduk ve Gölge Oyunu
Yazar: Hüseyin TURHAL
Ormanın en yumuşak, en beyaz ve aynı zamanda en korkak tavşanıydı Pofuduk. Adı gibi pofuduktu, ama en küçük sesten bile sıçrardı.
Pofuduk’un en büyük korkusu, diğer hayvanlardan ya da büyük gürültülerden değildi. O, Gölgesinden korkuyordu!
Gölgesi, Pofuduk’un her yere gittiği yerde onu takip eden, karanlık ve sessiz bir hayaletti.
Güneş tepedeyken gölgesi küçülür, akşamüstü uzadığında ise devasa ve ürkütücü bir canavara dönüşürdü.
"Git buradan! Beni takip etme!" diye zıplardı Pofuduk. Ama gölgesi, Pofuduk ne yaparsa yapsın onu taklit etmeye devam ederdi.
Pofuduk, gölgesi yüzünden:
Güneşli çayırlarda koşmaktan çekinir, hep gölgelik yerlerde dururdu.
Akşam saatlerinde yuvasından asla çıkmazdı, çünkü gölgesi uzadıkça daha da korkutucu olurdu.
Bir gün, Pofuduk havuç toplamak için dışarı çıktı. Güneş batmak üzereydi ve gölgesi, uzun bacaklı, dev kulaklı, korkunç bir silüete dönüşmüştü.
Pofuduk dehşetle arkasına baktı. "O ne kadar da büyük!" diye ağladı. "Beni yakalayacak!"
O an, bir ağacın dalında her şeyi izleyen bilge Baykuş Akıl’ı fark etti.
Pofuduk, titrek sesiyle: "Baykuş Akıl, lütfen bana yardım et! O Canavar beni takip ediyor! Çok büyük ve ben ondan kurtulamıyorum!"
Baykuş Akıl, dalında sessizce döndü ve büyük, sakin gözleriyle Pofuduk'a baktı.
"Canavar mı?" diye sordu Baykuş. "Hani şu her yere seninle birlikte giden, sen zıplayınca zıplayan, sen durunca duran karanlık şey mi?"
"Evet!" diye hıçkırdı Pofuduk. "O benim gölgem! O bir canavar!"
Baykuş Akıl gülümsedi. "Hayır, Pofuduk. O bir canavar değil. O, senin en sadık arkadaşın."
Pofuduk şaşkınlıkla kulaklarını dikti. "Arkadaş mı? Nasıl?"
Baykuş Akıl, daldan aşağı süzüldü ve Pofuduk’un yanına kondu.
“Pofuduk,” dedi Baykuş. “Gölge, ışık olmadan var olamaz. Yani o senin peşinden gelmiyor, senin varlığının bir kanıtı. O, sen nereye gidersen git, sana sadık kalan, sana bağlı olan bir şekilden ibaret.”
Baykuş Akıl, Pofuduk’tan ellerini birbirine yaklaştırmasını istedi. Pofuduk ürkerek yaptı.
Baykuş, onlara bir el feneri tuttu. Duvara iki küçük tavşan gölgesi vurdu.
“Görüyor musun?” dedi Baykuş. “Gölge, senin yaptığın her şeyi taklit eder. O, sadece ışık ve senin arandaki bir oyundur.”
“Şimdi,” dedi Baykuş. “Korkmak yerine, onunla oynamayı dene.”
Pofuduk, önce tereddüt etti. Sonra merak ağır bastı.
Yavaşça bir ayağını kaldırdı. Duvara vuran gölge de tek ayağını kaldırdı.
Pofuduk kulaklarını salladı. Gölge de kulaklarını salladı.
Pofuduk kıkırdadı. Bu gerçekten de eğlenceliydi!
Pofuduk, o akşam, gölgesiyle oynamaya başladı. Uzun adımlar attı, gölgesi de devleşti. Sonra çömeldi, gölgesi de küçüldü. Artık gölgesi bir canavar değil, onun komik ve sadık bir oyun arkadaşıydı.
Ertesi gün, Pofuduk hiç korkmadan güneşli çayırlarda koştu. Gölgesi, tıpkı Baykuş Akıl’ın dediği gibi, onu takip ediyordu. Ama Pofuduk artık korkmuyordu.
Pofuduk öğrendi ki, korkularımız bazen sadece yanlış anladığımız şeylerdir. Onların üzerine cesaretle gidersek, o korkutucu şeyler bir anda eğlenceli oyunlara dönüşebilir.
En korkak tavşan Pofuduk, gölgesi sayesinde, kendi cesaretini keşfeden bir kahraman olmuştu.
Verilmek İstenen Mesaj:
Korku, bazen bilmediğimiz şeylerden kaynaklanır. Korkuların üzerine gitmek için cesur ol. Bazen en büyük korkumuz, sadece bir ışık oyunu ya da yanlış anladığımız zararsız bir şey olabilir.