Bu kitap, Nihal’in içinden geçip giden sessizliklerin, kararmış köşelerin, titreyen düşüncelerin ve nihayet usulca iyileşen yerlerin izini tutuyor. Fakat yol yalnızca ona ait değil. Bu sayfalar kapanırken, kendi adının gölgesini de bu çembere bırakan herkes burada bir parça kendini bırakmış oluyor.

Yalnızlık bölümünde açılan kapıdan içeri giren o ince sızı, belki sende başka bir şekle büründü. Kaygının dar nefeslerinde, kendi çarpıntını duyduğun anlar oldu belki. Karanlıkta yürürken, Nihal’in elinin ucundan senin avucuna geçen hafif bir sıcaklık, geceyi biraz daha katlanır kıldı. Ve iyileşme… Acele etmeyen, ses çıkarmayan, kendini fark ettirmek için bile çabalayamayan o ince ışık, belki senin de omzuna kondu.

Bu kitap, cevaplar vermek için yazılmadı. Daha çok bir yolun kendini hatırlatması gibi; derine inen bir nefes, ağırlaşmayan bir gerçeklik. Nihal’in iç çemberine bakarken, kendi çemberini de görmüş olabilirsin. Belki küçücük bir yer açıldı, belki eski bir kapı aralandı, belki hiçbir şey değişmedi ama sessizce bir şey kesildi: saklanma ihtiyacı.

Bittiği yerde tamamlanmıyor bu yol. Çünkü insan bitmiyor. Duygular da, gece de, iyileşme de tek bir son çizgisine yaslanmıyor. Nihal yürümeye devam ediyor. Sen de edersin. Belki başka ritimlerle, başka karanlıklarla, başka sabahlarla.

Bu kitabın kapandığı an, bir şey kapanmıyor; sadece hafif bir gölge yer değiştiriyor. İç çember, içten içe büyümeye devam ediyor.

Ve kim bilir… Belki en güzel iyileşme, adını bile söylemeden kalbe yerleşen o küçük sessizliktir.