Bu kitabı yazarken masamda hep küçük bir sessizlik durdu. Ne bir bardak suyu devirdi ne de sayfaların arasına karıştı; sadece oradaydı, bana bakıyordu. Bazen onu Nihal sandım, bazen kendi gölgem. Hangimiz hangimizin içinden geçiyorduk, ayırt edemedim.

Bu dizeler, hayatın kimseyi uyarmadan bıraktığı ağırlıkların arasından doğdu. Bir gecenin omzunda taşıdığı karanlığın, bir günün göğsünde sakladığı kaygının, bir insanın kalbinde büyüttüğü yalnızlığın içinden geldiler. Ve hepsi, iyileşmenin hiç acele etmeyen, ama er ya da geç kapıyı tıklatan o ince ışığına doğru yürüdü.

Nihal’in adı, bu sayfalarda tek bir insana ait değil. Bir gülüşün ardında saklanan o kırık sükûna, bir gecenin içinde kaybolan o titrek nefese, sabahın perdesini aralayan o küçük cesarete verilen isim. Çünkü her insanın içinde bir Nihal var. Hepimizin iç çemberi başka, ama dönüp durduğumuz merkez çoğu zaman aynı.

Yalnızlık, bir odayı büyüten bir boşluksa; kaygı, kalbin iç kapılarını hızlı hızlı açıp kapatan bir rüzgâr; karanlık, yüzünü saklayan ama gerçeğini hiç saklamayan bir dost; iyileşme de ağır adımlarla gelen bir misafir. Bu kitapta hepsi birbiriyle konuşuyor. Ben sadece dinledim, sonra da duyduklarımı yazdım.

Okuyacak olan sen… Bu satırlara yaklaşırken kendi içindeki çemberi de getir. Çünkü bu şiirler yalnızca anlatmak için değil, tanıklık etmek için de yazıldı. Belki bir dizede duracaksın, belki bir kelime omzuna dokunacak, belki de sayfayı çevirirken içinde bir kapı aralanacak. Ne olursa olsun, bu yol senin adımlarınla tamamlanacak.

İçeri hoş geldin. Işık acele etmiyor, sen de etme.